HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik liep vanmorgen weer mee met mijn wandelclubje in Oudewater maar veel looptempo had ik niet. Door die dwarse stent had ik de laatste weken niet veel gelopen en dan gaat mijn conditie snel achteruit. Geeft niet, ik bleef met een wandelmaatje die een moeilijke knie had door een valpartij in de achterste gelederen lopen. Wij namen deze kwakel (bruggetje) over de Lange Linschoten en de rest nam de volgende, zo lossen we dat op. Vlak voor Oudewater werden we ingehaald en gezamenlijk liepen we door de stad terug naar ons beginpunt. Dat beginpunt is vlakbij een groot parkeerterrein met daarbij de voetbalvelden. Naast  het parkeerterrein de begraafplaats met een mooi kapelletje. Dan neem ik mijn auto mee een stukje de stad in en loop ik naar de Markt waar we met een klein groepje mensen altijd koffie drinken. Lekker, dat lopen maar ook de gezelligheid van achteraf even koffiedrinken is fijn.

Vandaag nog een keer naar het ziekenhuis, deze keer voor een CT-scan. Een belangrijke scan want hierop zal te zien zijn wat er door vier chemobehandelingen in drie maanden tijd in mijn lichaam gebeurd is. Is de massa kleiner geworden en hoeveel kleiner dan? Of is er weinig of niets gebeurd, dat kan ook natuurlijk. Ik hou met alles rekening en wacht af. We waren een kwartier te vroeg bij het VAS-team om het infuus te laten plaatsten en ik werd direct geholpen, dat was fijn. Alvast wat tijdwinst want voor een CT-onderzoek wordt er geen afspraak meer gemaakt, het op inloop geworden. Je moet je wel eerst even melden bij de receptie van de afdeling radiologie. Daar stond op een bord 25 minuten wachttijd voor de CT maar we zaten nog maar net in de wachtruimte of ik werd al gehaald. Dus nog meer tijdwinst, ook weleens fijn. Je mag al je kleding aanhouden als er maar geen ijzer in zit. Ringen en oorbelletjes had ik thuisgelaten. Een CT-scan met contrastvloeistof is een onderzoek waarbij röntge...

Morgen zijn de Tweede Kamerverliezingen, alweer. De vorige verkiezingen hebben ons niet veel opgebracht, dat zal iedereen wel met me eens zijn. Maar op welke parij gaan we dan nu kiezen. Het zijn er genoeg als ik zo op die kanditatenlijst kijk. Meestal weet je wel op welke partij je niet zal gaan stemmen maar dan is er nog keus genoeg.  Hoe hebben wij gekozen? Nou, door niet naar al die debatten op tv te kijken, al dat haantjes gedrag wat daarop vertoond wordt. Wij hebben er over gelezen, er samen over gepraat wat wij nu echt belangrijk vinden en zo onze mening gevormd. We stemmen niet op dezelfde partij, dat moet kunnen. Maar wel heel grappig; ik testte mezelf verleden week zo maar even op de Kieswijzer, vulde alle stellingen heel snel in en kwam precies uit op de partij waar ik op ga stemmen en de partij van mijn man was de tweede. En ik stem natuulijk op een vrouw. We gaan vanavond niet naar het slotdebat kijken, wij kijken liever naar de prachtige serie over het Anthoni van Lee...

Om elf u uur vanmorgen was ik in het UMC bij het VAS-team voor het plaatsen van een infuus en om half twaalf bij de operatieafdeling voor het verwisselen van de dubbel J stent, de derde dit jaar. Deze keer in alle rust, de vorige twee keer was het hoge nood in verband met nierstuwingen. Alhoewel, in alle rust, deze stent heeft me drie maanden pijn bezorgd, de laatste twee weken bijna niet gelopen omdat het geen doen was en gisteravond toen we terugkwamen van het verjaardagsfeestje van Saar strompelde ik van de pijn naar huis. Wat heeft dit rot ding me dwarsgezeten dus het was eigenlijk weer opnieuw tijd dat deze stent eruit ging. Ik wilde twee gesprekken hebben voordat ik onder zeil ging. Een met de uroloog en de ander met de mensen van de anethesie. Toen ik verleden week wat na zat te lezen in mijn blogberichten over wat me allemaal overkomen was deze laatste maanden zag ik in het blogbericht over de tweede stent dat ik na de operatie zo verschrikkelijk misselijk was geweest, dat was ...

Terugrijdend gisteren van het tuincentrum werd ik gebeld door een winkel dat mijn bestelling klaar was. Fijn, dan konden we dat gelijk ophalen, we waren nu toch onderweg. We moesten alleen aan een andere kant van Gouda zijn waar we niet veel komen maar daar wist ik gelukkig een parkeergarage want parkeren daar in de oud binnenstad van Gouda valt niet mee. En tot mijn verrassing kwam ik een gebouwtje tegen wat ik niet kende. Het huisje wat je ziet op de foto staat aan de Hoge Gouwe  ter hoogte van de Turfmarkt en die plek heet het Amsterdams Verlaat. De naam is toepasselijk, omdat Gouda daar in de richting Amsterdam verlaten kan worden. De Amsterdams Sluis maakt deel uit van een complex sluizen.  Het huisje bood eeuwenlang onderdak aan de brugwachter. Je kan aan alles merken dat er met liefde wordt gezorgd voor het huisje. Aan de waterkant twee houten banken en rondom planten in potten. Een heel mooie plekje zo. Ik liep rond het huisje om wat foto's te nemen, voorzichtig om nie...

Ik had nu lang genoeg tegen die lege bloembakken op het balkon aan zitten kijken, ze moesten hoognodig gevuld worden. In de landwinkel hier was het aanbod beperkt, ik wilde persé deze kleur en verder hebben we geen winkels meer die violen verkopen. Dan maar naar een groot tuincentrum waar ik niet echt gek op ben maar  goed, ze hebben wel een groot aanbod planten. We moesten een behoorlijke afstand afleggen voor we de violen vonden maar slaagden gelukkig snel wat de kleur betreft en toen weer de andere kant van die grote winkel terug, worstelend tussen massa's mensen. Twee trays met violen rijker plus nog wat grond kwamen we in een stortbui weer bij de auto. De violen staan voorlopig op het balkon, om ze in de bakken te zetten wachten we even wat beter weer af.

Een boek dat over een mooie tuin gaat, dat trekt meteen mijn aandacht. Ik hou van tuinieren maar ook van tuinen, gewoon om naar te kijken en er het liefst in te lopen als dat kan. Dit houden van geldt trouwens ook voor moestuinen. In Eastbourne Road in Londen hebben de huizen op nummer 77 en 79 een gedeelde tuin. Ooit creëerden deze buren een prachtig stukje groen en een oase van rust in de bruisende en drukke stad. Nu heel wat jaren verder, is de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Nu wonen Winston en buurvrouw Bernice in deze woningen, maar het lijkt hun niet te deren. Ze hebben dan wel een gedeelde tuin, verder hebben ze niets met elkaar gemeen, ze maken alleen maar ruzie. Dan ontvangen ze mysterieus pakketjes met foto's van vroeger toen de tuin nog in bloei stond en door heel veel mensen bezocht werd.   In het boek worden heftige thema’s besproken. Discriminatie, migratie naar een vreemd land en eenzaamheid komen onder andere aan bod. Het verhaal komt wat langzaam op gang, maar...